Dagje uit met de kids!

Hola!

Mijn laatste week van mij project zit er alweer aan te komen. Ik moet er nog niet aan denken om afscheid te gaan nemen van de kinderen. Ik denk dat ik het er erg moeilijk mee zal gaan krijgen.

Afgelopen Maandag vroeg ik aan het personeel van het project of het mogelijk was om met de kinderen naar de dierentuin te gaan. Het duurde even voordat ik toestemming had, omdat de dierentuin in de hoofdstad van Guatemala is. Gelukkig kreeg ik de toestemming! De reden dat ik toestemming kreeg is ook omdat ze me vertelden dat veel kinderen geen ouders hebben en dus nog nooit in een dierentuin zijn geweest of er ook nooit zullen komen. Dit maakte het voor mij natuurlijk weer extra speciaal. Ik was er helemaal een beetje zenuwachtig van.
Dinsdag heb ik van elk kind de kledingmaat opgemeten en witte shirts gekocht. Woensdag hebben Kristin en ik op elk shirt de naam van het kind geschreven en de kinderen hebben het t-shirt mooi versierd met stiften. Sommigen konden het alleen niet laten om hun gezicht ook mee te stiften, maarja, lol hadden ze zeker!

Donderdag kon ik niet naar mijn project omdat ik die nacht ervoor ziek was, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en dat heb ik geweten ook!

Vrijdag was het dan zover, met de kids naar de dierentuin. We hadden een mini busje gehuurd voor de hele dag. Om 09.00 uur werden we opgehaald. Alleen al de reis in de bus vonden de kinderen helemaal geweldig! Alles wat ze buiten zagen werd naar elkaar geschreeuwd.
De dierentuin in Guatemala City is erg mooi, veel natuur. Voor de kinderen was het geweldig om de beesten te zien. Ze konden wel uren bij een beest blijven kijken.
Toch is het nog best een karwij om steeds alle kinderen bij elkaar te houden als ze zo door het dolle zijn. Maar we hadden extra hulp mee, dus dat was fijn.
Na een aantal uurtjes in de dierentuin te zijn geweest heb ik de kids meegenomen naar de Mac Donalds voor een Happy Meal! Hun dag kon niet meer stuk, wat waren ze blij!

Ik heb nog nooit zulke blije kinderen gezien. De hele dag waren ze lief, ook voor elkaar.
Waarschijnlijk waren ze ook erg moe, want op de terugweg sliep de helft in het busje. De andere helft was nog te enthousiast over de hele dag.
Voor mij was dit een hele fijne en bijzondere dag, die ik nooit meer zal vergeten.

Vandaag, Zaterdag, ben ik met de moeder van mijn gastgezin naar een familie in San Felipe gegaan. Zij kent dit gezin omdat een vriendin van haar in de buurt van dit gezin op een schooltje werkt.
Het is een heel arm en groot gezin, waarvan een van de zoons, 12 jaar, een huidziekte heeft. Een andere dochter heeft epilepsie. Dat ik aankwam liet de jongen zijn huid ziet onder zijn kleding. Ik schrok hier heel erg van, het leken wel een soort brandwonden. Hij gaat, wanneer ze wat geld hebben, wel naar een dokter, maar op dit moment is hun dokter op vakantie. En voor het particuliere ziekenhuis hebben ze al helemaal geen geld. De moeder van het gezin zag er heel moe uit. De vader van het gezin schijnt al erg oud te zijn, maar toch nog te werken omdat het nodig is.
Ik heb voor dit gezin spullen meegenomen zoals: bonen, rijst, cornflakes, melk, koek, jus d'orange en voor de kinderen wat snoep, een bal, stiften, vouwblaadjes, speelblokken, een tekenspel, bellenblaas en shampoo. Voor kerst heb ik een kerstbeker met snoep gekocht. Ik heb ze gezegd dat ze dit pas open mogen maken als het kerst is!
Omdat ik het gezin nog niet had gezien voordat ik de spullen bracht wist ik niet in hoeverre ze een tekort aan geld hadden. Vandaar dat ik een kerstkaart met geld in mijn tas had bewaard voor als ik dacht dat ze het echt nodig hadden.
Maar zodra ik aankwam bij het gezin wist ik dat ze het zeker wel nodig hadden. Het gezin woont niet eens in een huis, maar in een open schoollokaal. Het was er zo vies en er liepen overal honden en overal vlogen vliegen.
In San Felipe staat een berg met alleen maar huizen zoals het "huis" waar dit gezin in leeft. Er zijn dus nog zoveel mensen die hulp nodig hebben.

De projecten die ik in mijn tijd hier bezocht heb en de dagen zoals vandaag die ik heb meegemaakt doen erg veel met mij. Ik heb veel kunnen doen hier en ik heb al het geld van iedereen goed kunnen gebruiken.
Deze reis zit er alweer bijna op, maar het zal zeker niet mijn laatste zijn.
Natuurlijk kan dit allemaal niet zonder de hulp van de mensen om me heen. Nogmaals bedankt, hopelijk kunnen jullie door mijn foto's en mijn verhalen een beetje begrijpen hoe de situatie hier is.

Nog een week bij het project. Dan zal ik afscheid moeten nemen. Wel vind ik het erg fijn dat mijn ouders Donderdag komen. Ik kan niet wachten om ze alles te laten zien.
Ook ben ik blij dat ik met kerst weer thuis ben en dat ik iedereen weer kan zien!

Tot snel iedereen!

Liefs..